Yine,yeniden.

Konu: Geri: Yine,yeniden. Cuma Nis. 29, 2011 9:22 pm

''O gider, bu gider, şu gider,
Dostluk, sen yanı başımızda kalırsın.''

Herkesin aklına geldiğinde anılarını hatırlayıp güldüğü , araya zaman girip görmediğinde özlediği , sadece iyi günde değil kötü günde de yanında olduğu bir dostu vardır. Bazen kara bulutlar etrafınızı sarar günlerce , haftalarca hatta belki aylarca başınızın üzerinden yağmur eksik olmaz. İşte o zaman omzuna kafanızı koyup ondan destek almaya ihtiyacınız olur. Dost kavramı herkes için farklıdır belki de. Ama ''o''na sahip oldunuz mu artık hayatınız değişiktir. Bir kere onunla yaşadığınız şeylere gülmek için o gerekir yanınıza gene. Onunla tattığınız güzellikler bir başka arkadaşınızla zor gelir ya da garip... Ne kadar klişe olursa olsun parayla alınamayacak yegane şeylerdendir. Tek bakışınızla binlerce şey anlatabileceğiniz tek kişidir ''o''. ''Ne oldu?'' sorusuna , ''Bir şey yok.'' diye cevap verdiğinizde diğer arkadaşlarınızdan farklı olarak o her zaman anlar. Kötü tarafı da yok değildir tabi. Bir kere hassas bir cam gibidir çoğu zaman. Önemsiz bir nedenden dolayı yere düşer ve milyonlarca parçaya ayrılır. İşte o zaman zaman sizin için akmaz. Çünkü eskiden yaptığınız hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Güldüğünüz her şey sizlere acı verir. İşte o zaman dostluk kavramı sizin paramparça eden yansımalardan oluşan bir ayna gibidir.

İki katlı evin kapısındaki kadının acelesi olduğu her halinden belliydi. Kapıyı kilitlerken bir yandan da toz pembe topuklu ayakkabılarını giymeye çalışıyordu. Kapıyla işi bitince hızlı hızlı bahçe kapısını da çekip uzaklaştı evden.Bir iki adım gittikten sonra donuk mavi gözleri etrafı kolaçan etti ve ardından bir ''pop'' sesi duyuldu. Kadın cisimlenmişti.

Knecrochase kasabasının kalabalık kaldırımlarında ilerlerken kafasında bir çok şey vardı kadının. Bugün ruh haline göre renk değiştiren saçları kızıldı. Bu halini seviyordu aslında saçlarının,gözlerini daha ön plana çıkarıyordu sanki. Ayakkabılarının her adımda çıkardığı sesle birlikte kafasındakileri atmaya çalışıyordu. En sonunda tahta kapılı hanın önüne geldi. Genelde kalabalık görmeye alışmıştı burayı ama henüz insanlar işlerinden çıkıp akın etmemişlerdi anlaşılan. Kapı gıcırtıyla açıldı. Mavi gözler bir süre dolaştı içeride. Beklediği kişi henüz gelmemişti. Yavaş yavaş ilerleyerek cam kenarındaki rahat bir masaya oturdu. Buraya sık sık geldiğinden tanıyordu sahibini ve sahibesini. Sarışın ve oldukça yakışıklı olan han sahibi , Adelmira'nın henüz karısı mı sevgilisi mi olduğunu anlayamadığı gene sarışın bir kızla işletiyordu burayı. Yanına gelen yakışıklı çalışanı görünce gülümsedi ona. Bacak bacak üzerine atıp konuşmaya başladı. ''Merhaba,yakışıklı. '' diyerek göz kırptı. Ayaktaki çocuk en fazla 22 yaşındaydı ve yanaklarının kızarıklığını görebiliyordu Adel. Cümlesine gülümseyerek devam etti. ''Eğer bana bir viski getirirsen mutlu olabilirim.'' Çocuk kafasını sallayıp arka tarafa doğru yürüdü. Kızıl saçlı kadın kafasını cama çevirdi. Her türden insan koşuşturuyordu. Bir kaç çocuk ilerde görünen parkta oyun oynuyordu. Dükkan sahipleri biraz daha para kazanabilmek için ya olan müşterilerini memnun etmeye çabalıyordu ya da camdan umutlu gözlerle bakarak memnun edebilecekleri müşteri bekliyorlardı. O sırada gelen viskisini fark etti. Teşekkür ettiğini belirtmek için gülümseyip göz kırptı çocuğa. Boğazından geçen ilk viski yudumu onu ne kadar da mutlu etmişti.Gözlerini kapayıp bir yudum daha aldı içkisinden. Bardakta kalan kırmızı ruj izine baktı bir süre. Bazen yaşamanın elini dolaştırdığı bardaktaki iz kadar geçiçi olduğunu düşünüyordu..

Konu: Geri: Yine,yeniden. C.tesi Nis. 30, 2011 6:07 pm

Rutubetin yoğun kokusu, sokağın çevresini sisten perdelerle sarmalamıştı adeta. Güneşin ürkek tavırlarla kaldırım taşlarına yansıttığı ışık, karanlıkla savaşamayacak kadar güçsüzdü. Her adımıyla karanlığa ilerleyen Elizabeth’in ruhundaki baskı gitgide artıyordu. Nedeni ne bu ıssız sokak nede karanlıktı. Aslında bir değil birden çok neden vardı, kendinden kaçmasına. Yıllardır yaptığı şeyi tekrarlamaktan sıkılmamış, kusursuz bir makineyi andırıyordu her hareketi. Yemek ye, sihir yap, işine tuttun… Refleks olan şeylerden sadece bir kısmıydı. Oysa içindeki yangın hiç bitmiyor, her geçen saniye artarak, küçük kartopunu çığ yapıyordu. Üstelik o çığın altında kaldığında sesini duyacak, ona yardım edecek kimsesi olmayacaktı. Yalnızlık onun seçimiyken, neden kalbinde bu dayanılmaz boşluk oluşmuştu. Kendisi aradığı her yolculuğu başarısızlıkla sonuçlanmak zorunda mıydı.

Bir kez daha boş eve dönmüş, soğuk yatağında kimsenin bilmediği acıları yaşamak zorundaydı. Sıkıcı iç monoluğunun işkencesinden kurtulmak için kafasını sallayarak, düşüncelerinin girdabından bir süreliğine uzaklaştı. Knecrochase kasabasının kendine özgü yapısına aldırış etmeden, ihtiyacı olduğu tek kişiye doğru ilerliyordu. Sanki ona gitmiyor, çekiliyor, ruhunun onu tanımasına izin veriyordu. Elizabeth kadar yalnız bir kadının, onu bu derece anlayan, destekleyen bir dostu olduğunu kim inanırdı. Bazen kendisi bile böyle bir dostu hak etmek için ne yaptığını bilmiyordu. Hanın kapısına ulaştığında, içindeki sıkıntı azalmış, neredeyse kaybolmuştu. Neredeyse… Her zaman kalabalık olanın handa fazla kişi olmaması, henüz batmayan güneşin etkisi gibi görünüyordu. Bakışlarını hanın masaları arasına odaklayarak, ağır adımlarla hanın içinde ilerledi. Neredeyse iki aydır görmediği dostunu, cam kenarında bulduğunda yüzünde oluşan içten gülümsemeyi hissetmişti. Lacivert boyundan askılı elbisesiyle ona doğru ilerlerken, handaki birçok erkeğin dikkati çekmeyi umursamıyordu. Masaya geldiğinde gülümsemesi sesine yansımıştı.

“Size aşlık edebilirmiyim güzel bayan” Diyerek Adel’in dikkatini çekti. Ardından sıcak, sevgi dolu ama en önemlisi içten olan sarılmasıyla dostunu, özlediği tek kişiyi kucaklayan Elizabeth, içine birkaç saniyede olsa huzurun girmesine izin verdi. Arkadaşının tam karşısındaki sandalyeye otururken gözleri ışıl ışıl olan cadın, sadece onun yanında kendisi olabiliyordu. Ve bu paha biçilmezdi…